Zeilen naar de Oostzee.

REISBLOG 10:
Dag 44; maandag 13 juli 2015: Pavilosta – Ventspils:
Ik ben weer onderweg na 5 dagen Pavilosta. Het verblijf daar was geen straf, er wonen aardige mensen en het is een leuke omgeving.
Om kwart over acht verlaat ik de haven en meld me netjes per marifoon af want de coastguard kent me ook. De zee is bijna glad want er is weinig wind. Na een half uurtje kan ik de zeilen hijsen. Het is een goede test bij weinig wind. Het lek is gedicht, de mast staat weer en het gerepareerde zeil functioneert ook goed. Na weer een half uurtje kan ik de zeilen weer strijken omdat de wind recht van voren komt. De gehele afstand van bijna 33 mijl moet op de motor. De laatste 10 mijl, na een landtong, moet ik mijn koers 20 graden wijzigen en kunnen de zeilen weer omhoog. Met de motor bij schiet het goed op. Om ongeveer 3 uur meld ik me bij Ventspils Traffic en krijg het sein: You may enter, Sir. In duidelijk Engels voor de verandering! Om half vier lig ik vast tussen twee grote zeilschepen. De eigenaren waren bereid om ruimte te maken voor mijn kleine bootje. De haven is boordevol, er liggen soms vier schepen “gestapeld”.
Op de fiets benzine gehaald en geld bij de Bankomat. Daarna nog een keer terug gefietst voor een paar boodschappen.
Er wonen 43.000 mensen in Ventspils, een echte stad is het. ’s Avonds verken ik de stad op de fiets. De promenade, de oude stad en de pier. Veel, heel veel oude gebouwen zie je hier. De vernieuwingsdrang is hier ook merkbaar. Brede wegen en goede trottoirs waarop je ook mag fietsen.
Morgen ga ik verder: naar Estland. Ik wil naar Kuressaare op het eiland Saaremaa, maar dat ligt op een afstand van ongeveer 65 mijl. Vermoedelijk maak ik een tussenstop in Montu. Er zal weinig wind zijn maar wel tegen. Ik moet dus weer het ijzeren zeil gebruiken.
Dag 45; dinsdag 14 juli 2015: Ventspils (Letland) – Montu (Estland).

Ik had de wekker op zes uur gezet. Beide buren zijn al om 5 uur plaatselijke tijd vertrokken. Ik heb er niets van gemerkt. Na het ontbijt nog een keer naar het tankstation gefietst voor nog twee jerrycans benzine. Ik heb nu genoeg brandstof om eventueel door te varen naar Kuressaare. Volgens een Duitse buurman is de haven van Montu niet open. Tijdens de laatste storm zou er veel vernield zijn.
Om acht uur verlaat ik de haven van Ventspils. Het kleine beetje wind komt van voren, van zeilen kan geen sprake zijn. Volgens mijn GPS kom ik pas na tienen aan in Kuressaare; ik verleg mijn koers naar Montu. Het plaatsje ligt op vrijwel dezelfde route. Net als gisteren kan het laatste stukje het grootzeil worden gehesen en zet ik de motor op halve kracht.
Om vier uur ’s middags leg ik vast in een volkomen lege haven van Montu. Van enige stormschade is totaal geen sprake. Zo zie je maar weer; het zijn de havenmeesters die liegen over afstanden en de Duitse zeilers die problemen verzinnen.
De havenmeester van Montu spreekt geen Duits of Engels maar is erg behulpzaam, hij laat alle voorzieningen zien en zorg voor een extra lange verlengkabel voor de walvoeding. Hij vindt het niet nodig dat ik de Almare een stukje verderop vastmaak.
Later komen er nog een Lets zeilschip en twee Zweedse zeilschepen in de haven. Op de camping naast de haven staat slechts één tent en een caravan.
Ik ben nu in Estland op het schiereiland Sorve dat weer via een smalle landtong verbonden is met het eiland Saaremaa.
’s Avonds een kleine fietstocht gemaakt over Sorve. De natuur is uitbundig, wat een ruimte hebben ze hier. Het is er erg stil, wat een verschil met Ventspils.
Morgen vaar ik naar Kuressaare, de afstand is maar 23 mijl.

Dag 46; woensdag 15 juli 2015: Montu Sadam – Kuressaare: (Sadam = eiland)
Hoewel het hier een uur later is heb ik als boordtijd nog steeds onze tijd ingesteld. Het lichaam laat zich echter niet foppen. Het is veel eerder licht en ik ben ook eerder wakker. Vandaag stond ik om 7 uur op.
De afstand naar de volgende haven Kuressaare Sadam is niet groot, ik kan na het douchen rustig ontbijten en koffie drinken. Om 9 uur ben ik weer op het grote water. De windrichting is gunstig maar er is vrijwel geen wind. De motor helpt een handje mee. Als de wind helemaal verzaakt moet ik de zeilen strijken maar een uurtje later kunnen ze weer omhoog. Nu is er plotseling een fijn zeilwindje.
Om 16.00 uur leg ik de Almare vast in de jachthaven, geholpen door de havenmeester.
Men had me al gewaarschuwd; in Estland is het duurder. Het havengeld bedraagt hier Euro 25,- Een groot verschil met Polen waar ik slechts Euro 10,- per dag betaalde. Maar niet getreurd, Engeland was destijds nog duurder. Ik mag pas bij vertrek afrekenen. Makkelijk want ik weet nog niet hoe lang ik blijf. Morgen blijf ik zeker want deze oude man wordt dan 69 jaar.
Inderdaad, de zeilmaker heet Johannes. De havenmeester belt hem en hij staat binnen een uur naast de Almare. Geen probleem meldt hij, dat zeil maak ik weer in orde. Morgen breng ik het zeil terug. Als je niet aan boord bent dan geef ik het af bij de havenmeester. Je kunt ook met hem afrekenen. Wat een service!
Tijdens het wegnemen van het grootzeil valt steeksleutel 13 in het water. Het lukt me niet om het ding met een magneet boven water te krijgen. Jammer, maar ik red me ook wel zonder.

Even ter geruststelling: De zorgen met de mast zijn voorbij en er is geen lekkage meer in het voorschip.
Als de Almare weer in de winterberging gaat moet ik het wel definitief herstellen. Nu ook het grootzeil wordt gerepareerd is de Almare straks weer 100% zeilklaar.
Ik kan over de geschiedenis van Estland enkele bladzijden schrijven, maar het is te veel. Als je meer van Estland wilt weten raad ik je aan om WIKPEDIA te raadplegen. Het is de moeite waard.
Voor de Baltische geschiedenis raad ik het boek Baltische zielen aan geschreven door Jan Brokken. Dit boek deed mij besluiten om deze landen te bezoeken!
Nog een kort momentje door Kuressaare gefietst. Hier heerst welvaart! Morgen wil ik dit hoofdstadje van Saaremaa verder verkennen.

Dag 47; donderdag 16 juli 2015: Kuressaare:
Wat ik nog vergat te melden. Gisteren en vandaag was het korte broeken weer. Ongeveer 24 graden. Gisteren heb ik zelfs in korte broek gezeild. De vorige zeilvakantie deed ik dat bijna iedere dag.
’s Morgens de slaapzakken gelucht en de kajuitvloer schoongemaakt. Benzine gehaald en boodschappen gedaan. Voor de benzine moest ik een behoorlijk eind fietsen; een kleine supermarkt is op korte afstand van de jachthaven.
De felicitaties voor mijn verjaardag stromen binnen. Allemaal erg bedankt. Ik zal jullie later thuis uitnodigen.
Het is een wonder, de zeilmaker staat om 12 uur naast de Almare met het gerepareerde zeil. Een tweede wonder is dat de kosten slechts Euro 40,- bedragen. Voor het halen, maken en terugbrengen!
Vanmiddag het museum bezocht. Het museum is gevestigd in een soort fort gebouwd in de 14e eeuw. In de kelders, gangen, verdiepingen staat erg veel uitgestald over de historie en de natuur van Saaremaa.
Erg interessant, het is alleen jammer dat vrijwel alle bijbehorende teksten in het Est of Russisch zijn vermeld. Soms zag je een Engelse tekst.
Daarna nog even door de stad gefietst en een flappentap gezocht en gevonden.
Je ziet grote houten herenhuizen in Kuressaare. Ze werden gedurende de Russische periode verwaarloosd, intussen zijn ze weer door de Esten opgeknapt.
Mijn Finse buurman vraagt of ik vanavond mee wil naar een café. Ik weiger want hij zuipt de gehele dag door bier en hij heeft nu genoeg gedronken. Het bier is in Finland twee keer zo duur! Hij denkt dat hij hier het dubbele mag drinken. Hij geeft me nog wel wat tips voor het vervolg van mijn route.
Morgen wil ik naar het eilandje Abruka. Het ligt op erg korte afstand van Kuressaare. Maar je kunt een eiland toch niet links laten liggen.