Zeilen naar de Oostzee.

REISBLOG18:
Dag 83; vrijdag 21 augustus 2015: Hanö – Simrishamn:
De afstand is ongeveer 30 mijl en is geheel bezeild. Nog geen 500 meter van Hanö kan de motor uit en opgeklapt. Voor de haven van Simrishamn gaan de zeilen neer en ik vaar op de motor naar de ingang van de haven van Simrishamn waar ik om 16.00 uur vastmaak. Soms is het lastig om een havenopening te vinden. In dat geval moet je de haven openvaren. Dat wil zeggen, je vaart er langs net zo lang tot je de rode en groene bakens ziet. Als er een lokale boot in of uitvaart is het nog makkelijker. In dit geval maakte ik even gebruik van het tablet met het Navionic kaartje van de Baltic. Op het tablet zie je de positie van de Almare ten opzichte van de haveningang.
Ik zei het al; het zeilseizoen voor de Zweden is voorbij. Simrishamn heeft een gigantische jachthaven maar geen havenmeester. Hij komt slechts twee keer per dag een uurtje langs. Het havengeld betaal je via een automaat. Onbegrijpelijk, terwijl het weer nog steeds uitstekend is.
Boodschappen gedaan en na het eten een uurtje door het stadje gefietst en foto’s gemaakt.
Morgen wil ik naar Ystad, de stad van inspecteur Wallander. Hemelsbreed is de afstand 14 mijl maar ik moet rond een kaap varen en schat de echte afstand op 25 mijl.
Dag 84; zaterdag 22 augustus 2015: Simrishamn – Ystad:
Ik kom weer in een bekende omgeving. In Ystad was ik eerder. Volgens het log was de afstand 23.3 mijl. Een tocht die geheel gezeild werd. Voorbij Käseberga, waar ik ook eerder was. Je hebt daar de Aler Steine. Een kleine uitvoering van Stonehenge in Zuid-Engeland. De stenen zijn hier in de vorm van een schip gelegd. Vanaf zee is het te zien, voor een foto is het te ver weg.
Om 15.00 uur maakte ik de Almare vast en meld me bij het havenkantoor. Gelijk de wasmachine en de droger gereserveerd en de was gedaan. Als de was in de droger is doe ik de boodschappen. De weg naar de winkel weet ik nog. En natuurlijk een aankomstbiertje gedronken.
’s Avonds na het eten door de stad gefietst en foto’s gemaakt. Ook Ystad is de moeite waard om een dag extra te blijven. Maar ook morgen komt de wind uit het oosten en daar wil ik gebruik van maken.
Ik ga dan naar Gislovs Läge. Dat is maar een afstand van 20 mijl, het kan dus een halve rustdag worden.
Daarna volgen Klintholm Havn, Gedser, beide in Denemarken. Dan volgen Grossenbroder Fähre en waarschijnlijk Strande of Laboe om vervolgens in het Kieler Kanaal aan te komen.
Ik ben dus duidelijk op de terugweg, maar besef dat ik nog een fiks stuk moet afleggen.
Dag 85; zondag 23 augustus 2015: Ystad – Guslovs Läge:
Het was inderdaad een kleine afstand. Om 12.45 uur kon ik vastmaken in de jachthaven van Gislovs Läge. Normaal vaar ik door naar een volgende haven. Maar de volgende haven is Klintholm Havn en de afstand is ongeveer 38 mijl. Dat is te ver en bovendien zal er aan het eind van de middag veel wind zijn. En ik had mezelf een halve rustdag gegund. Daarom geluierd en gelezen. (De tranen van Mata Hari)
Nog even door Gislovs Läge gefietst, het dorpje is geen foto waard.
In de namiddag komt er inderdaad meer wind. Mijn windmeter geeft meer dan 20 mph aan. Dat komt ongeveer neer op 6 Beaufort. Volgens Windguru is er tot 9 uur morgenvroeg veel wind.
Ondertussen de watertank weer gevuld en de rubber stootrand rondom de Almare beter bevestigd.
Morgen even afwachten hoe de wind staat en dan vertrek ik naar Klintholm Havn.
Op dit moment ben ik nog 383,7 mijl (hemelsbreed) verwijderd van mijn thuishaven.
Dag 86; maandag 24 augustus 2015: Gislovs Läge – Klintholm Havn:
Als ik om acht uur vertrek staat er een keurige zeilwind. Volgens Windguru zou er veel wind zijn. Dat blijkt een uurtje later. De keurige zeilwind werd een harde wind; 6 Beaufort aan de wind. Terug gaan heeft geen zin, het zou in de loop van de morgen beter worden. Omdat het bij de start zo goed leek had ik slechts mijn zeiljack aangetrokken. Dat bleek een vergissing; er kwam een golf water over de Almare en ik werd zeiknat. Zo bleef het de gehele tocht doorgaan. Steeds weer komt er een smak water over de Almare, ik word natter en natter. Het gaat wel snel, gemiddeld 6 mijl per uur. Klintholm Havn te vinden was lastig, het zicht werd slechter omdat het ging regenen. Alsof ik nog niet nat genoeg was.
Voor de haven zijn veel netten uitgezet. Ik wist het nog van een eerdere reis. Met enige moeite heb ik het grootzeil kunnen strijken en voor de netten ook de fok. Als ik de netten met een grote bocht gepasseerd ben zie ik de haveningang. Ik maak de Almare om half drie vast tussen de vakantiehuizen omdat je daar redelijk uit de wind ligt. Er was niemand om me te helpen met vastmaken; iedereen schuilt voor het weer.
De kajuit is zeiknat. Ik doe eerst droge kleren aan en maak de opbergvakken onder de kajuitkussens en het vloertje droog. Het kussen aan bakboordzijde is erg nat. Ook in het vooronder is nat. Eén van de scepters boven het vooronder is losgeraakt en door het overspattende water is er water naar binnen gestroomd. Hoe moet ik dat repareren? Mijn oude schip krijgt – net als zijn kapitein – te veel problemen.
Nu heb ik tijd voor koffie en een boterham. Prompt maak ik een verkeerde beweging en de koffie gaat over mijn laatste droge lange broek. Om gek van te worden.
Als ik de zeilen netjes opdoek zie ik dat er weer een naad over een lengte van een meter losgeraakt is. Ondertussen is de zon gaan schijnen en begin ik gelijk met de reparatie van het zeil. Weer met de gebogen naald omdat het zeil te groot is om aan beide kanten te kunnen werken. Dat werkje duurt tot zeven uur.
Na het eten loop ik nog eventjes het dorpje in om tot rust te komen. Om te fotograferen is het te donker geworden.
Ik had gepland om morgen door te varen naar Gedser. Afstand ongeveer 35 mijl. Maar …..
Morgen is er nog meer wind en de wind komt dan vanuit het zuiden! Volgens de Deutsche Wetterdienst begint het vannacht al te stortregen en te waaien. Het ziet er naar uit dat het morgen een verwaai dag wordt. Overmorgen zal er minder wind zijn, nog steeds uit het zuiden en kan ik wellicht op de motor verder.
Maar daarna gaat het weer stormen!
Zo zie je maar; het pad van een zeezeiler gaat niet over rozen, geduld is een schone zaak.
Hoera, morgen een rustdag! Hoe maak ik de scepter weer vast?

Dag 87; dinsdag 25 augustus 2015: verwaai dag in Klintholm Havn (Denemarken):
Inderdaad, de gehele nacht regent het flink. Ik blijf daarom iets langer in mijn slaapzak tot het droog wordt. Er staat nog steeds een fikse wind. Vandaag blijf ik in de haven, dat is zeker. Wat ik morgen doe weet ik nog niet. Morgen is er minder wind maar wel uit het zuiden. Ik kan dan op de motor naar Gedser maar de twee dagen erna gaat het echt stormen. Zaterdag is het weer rustiger. Volgens mij lig je dan niet prettig in Gedser. Bovendien is er daar niets te beleven. In Klintholm Havn lig ik redelijk beschut tussen de vakantiehuizen.
Hier is trouwens ook niet veel te beleven; ik kan op de fiets naar Mons Klint gaan voor een wandeling over de klif. Het is echter een lange rit op de fiets en op de klif wandelen bij harde wind is ook niet zo prettig.
Zo zie je maar weer, iedere dag van haven naar haven varen is niet goed maar meerdere dagen in een haven maakt me ook weer onrustig.
Vanmorgen de computer opgestart om mijn financiële toestand te bekijken. Dat viel me mee. Finland en Zweden zijn dure landen. Het blijkt dat ik nog maanden onderweg kan zijn, als ik dat zou willen.
Daarna boodschappen gedaan bij de Mini Kobdmann. Is de koopman een lilliputter of is zijn winkel klein? Hem heb ik niet gezien en zijn winkel is behoorlijk groot. Ik kon de boodschappen met mijn laatste Zweedse geld betalen en hou slechts enkele muntjes over.
’s Middags heb ik de scepter gedemonteerd. Voor de landrotten een scepter is de stang die de reling overeind houdt. Het polyester rondom is behoorlijk beschadigd. De reparatie wordt een klus op de winterstalling. Nu heb ik veel kit gebruikt aan de buiten-, en binnenzijde. Dit lijkt gemakkelijk gedaan maar het hele vooronder moest worden leeggemaakt. De hoeslakens waren vies geworden en de kussens moesten worden gedroogd. Ik verwacht dat er geen water meer door komt. De scepter mag nu niet worden belast.
De kitspuit heeft het begeven. Ik moest zoveel kracht gebruiken dat het handvat kromtrok en nog kwam er niets uit. Ik heb de cilinder doorgezaagd en het kit met een mes aangebracht.
Na de klus een wandeling door Klintholm gemaakt. Met zijn 200 inwoners is het een klein plaatsje. In het vakantieseizoen zijn er veel meer mensen. Vooral in de haven rondgelopen. Er komen nog steeds schepen binnenvaren meest met een voordewindse koers. Aan de gezichten aan boord kun je zien dat ze het onderweg niet eenvoudig hadden.
Intussen is de weersituatie gewijzigd. Volgens Windguru valt het morgen mee met de tegenwind maar donderdag staat er een harde wind in Gedser. En voor vrijdag geven ze nu veel minder wind.
Ik heb besloten om hier nog twee dagen te blijven, de storm af te wachten en om vrijdag door te varen.
Als de situatie niet nog eens verandert.

Wat gebeurde er in Tallinn?
Ik schreef dat de automatische piloot niet goed werkte. Daardoor kwam de giek over en raakte met een rotklap mijn heup. (Ik voel er nu niets meer van!) Dat het fataal had kunnen aflopen. Ik zou erop terugkomen.
Wat gebeurt er als de giek je heup raakt? Iedere zeiler zal het weten, als de giek je hoofd raakt ga je buiten westen en als de giek je heup raakt ga je overboord! En dat is wat gebeurde, drie mijl voor Tallinn. Ik zag de Almare van me wegvaren. Door hard te schreeuwen – en ik kan hard schreeuwen – wist ik de aandacht te trekken van een Deense zeiler. Zijn schip was nog onder zeil maar een tweede Deense zeiler werd via de marifoon door hem gewaarschuwd. Deze zeiler had zijn zeilen reeds gestreken en voer op de motor.
Hij (en zijn vrouw) kwamen op me af varen, gooiden een reddingslijn naar mij en ik kon me via deze lijn naar hun schip trekken en via het zwemtrappetje aan boord klimmen. Dat alles in een tijdsbestek van minder dan tien minuten. Op mijn verzoek is de Deense schipper met volle snelheid naar de Almare gevaren. Mijn scheepje voer door op het grootzeil en een op halve kracht draaiende motor. Het lukte om het schip in te halen, ruim voor het zou stranden. De eerste keer dat we naast de Almare waren lukte het nog niet om over te stappen. De Deense mevrouw had ondertussen alle stootwillen buiten boord gehangen. De tweede keer dat we naast de Almare waren lukte het me aan boord te springen. Ik was weer aan boord van mijn eigen scheepje. Trillend van emotie. Na een half uurtje kon ik vastmaken in de jachthaven Tiripa Sadam in Tallin.
De beide Deense schepen voeren door dezelfde haveningang naar de Olympiahaven. Zij waren met een groep van 30 Deense schepen onderweg naar Tallinn.
Nadat ik me had omgekleed en een beetje was bijgekomen ben ik naar de Olympiahaven gefietst. Lopen was toen al pijnlijk vanwege mijn zere heup, maar fietsen lukte wel. De Denen waren net aan de aankomstborrel bezig en ik kon gelijk aanschuiven om mijn wonderbaarlijke redding te vieren. Hier kreeg ik het te kwaad en barstte een kort moment in huilen uit.
De volgende dag heb ik twee flessen Ierse whisky gebracht om hen te bedanken. De Deense schipper vond het een zeer geslaagde reddings-oefening!
Hoe vertel ik het mijn kinderen vroeg ik hen. Vertel het maar niet zeiden ze. Anderen vonden dat ik het na het seizoen moest vertellen. Maar je weet het, ik ga mijn eigen gang en schrijf het nu!
Ga nu niet allemaal bellen. Het is allemaal goed afgelopen en ik zal het zeilen toch niet laten. Ik had gelukkig een aantal Deense engeltjes op mijn schouder. Wel kan ik zeggen dat ik hierna nog voorzichtiger ben geworden.
Had het anders gekund? Ik had bijvoorbeeld eerst het grootzeil kunnen strijken. Als, als. Achteraf is het makkelijk praten.