Zeilen naar de Oostzee

REISBLOG 11:
Dag 48; vrijdag 17 juli 2015: Kuressaare – Abruka:
Als ik wakker word onweert het en boven land is het aardedonker. Boven zee en vooral in de richting van Abruka is het helder. De afstand naar het eilandje is slechts 8 mijl. Niet in een rechte lijn te varen. Het lijkt wel op een dubbele zigzag. Met behulp van de digitale kaart op mijn tablet weet ik de juiste route te kiezen. Later weten vele schepen uit Kuressaare mijn voorbeeld te volgen. Er zijn heel wat schepen die een nog kortere route volgen; ze weten exact waar de ondiepten liggen. Op de kaart wemelt het van de plusjes; zo geven ze aan waar de rotsen zijn.
Aangekomen op het eiland word ik door een Finse meneer in het Nederlands welkom geheten. Hij heeft met Nederlandse firma’s zaken gedaan, zodoende. Daarna schakelt hij snel op het Engels over.
Er wonen 40 mensen op het eiland. Bij de haven staan veel auto’s, ik denk dat de meeste op Saaremaa werken. Er wordt gewaarschuwd voor muggen en teken.
Op het eiland is het droog maar het heeft er wel geregend. Ik maak een fietstocht over het gehele eiland. De mensen wonen verspreid op het eiland, er is geen dorp. Ik zie een klein museumpje (gesloten), nog een klein haventje met motorbootjes, een begraafplaatsje en een uitkijktoren. Daarna rijd ik door het bos over natte paden. Een deel van het oer?bos is beschermd gebied. In het bos kun je beter niet stoppen, doorfietsen, anders word je lek gestoken door de muggen.
Als ik in de haven terugkom liggen er steeds twee schepen; in de namiddag volgen er nog een stuk of zes. Het haventje is vol, de vrouw van de havenmeester maakt er foto’s van. Intussen legt een klein veerbootje aan met de werkende lieden die weer thuiskomen en een nieuwe lading toeristen. De gasten worden afgehaald door een gastvrouw op een squad (motor met vier wielen) met aanhanger.
’s Avonds word ik door de Finse buurman Christian en zijn vrouw Waerpi aan boord uitgenodigd. Zij zeilen met een 41-voeter. Het lijkt een paleis vergeleken met de Almare. Hij kent de Oostzee erg goed en geeft veel tips voor de nog te volgen route. Hoewel hij een beetje Nederlands en Duits spreekt schakelen we op het Engels over. We drinken koffie en cognac. Een klein beetje aangeschoten (van twee hele kleine glaasjes cognac) keer ik ’s avonds laat terug aan boord van de Almare.

Dag 49; zaterdag 18 juli 2015: Abruka – Kaivastu:
Een lange dagtocht staat voor de boeg. 42 mijl. Ik sta om 6 uur op en vertrek om half acht uit de haven. Grootzeil en fok worden gehesen en de motor blijft mee duwen want er is weinig wind. De tocht is daarom erg eentonig. Ik moet een paar keer van koers veranderen om een landtong te omzeilen. Ondertussen lees ik in een boek van Mart Smeets.
Om kwart over drie helpt de havenmeester mee met het vastmaken van de Almare. Iedere keer als er weer een schip arriveert komt hij in looppas aangerend op een eigenaardige koddige manier. Ik betaal E 10,- liggeld. Alles (douches en internet) is inbegrepen.
Het laatste stukje van deze tocht ging het weer flink waaien en regenen. Na het aanmeren en afrekenen blijf ik aan boord want het blijft regenen.
Kaivastu ligt op het eiland Muhu. Muhu is weer verbonden met Saarema. Er is een drukke veerverbinding met het vasteland. Ik zag drie veerboten heen en weer varen met veel toeristen.
De wind komt recht door de haveningang, door de swell gaat de Almare nogal heen en weer en op en neer.
Als het eventjes droog is doe ik boodschappen in een erg klein winkeltje in het havengebouw.
Wellicht maak ik morgen nog een klein fietstochtje, maar in Kaivastu is niets te beleven zegt men.
Mijn plan is om morgen door te varen naar het kleine havenplaatsje Heltermaa op het volgende eiland Hiiumaa. Ik moet het tocht (je) nog voorbereiden.
Dag 50; zondag 19 juli 2015: Kaivastu – Heltermaa:
Het weer is opgeknapt. De zon komt zelfs door. De af te leggen afstand naar Heltermaa is hemelsbreed 20 Mijl. In werkelijkheid is het een ietsje meer om de rotsen te kunnen vermijden.
De havenmeester verkoopt ook benzine, dat is gemakkelijk. Ook de watertank bijgevuld.
Om 10 uur ben ik buiten de haven. De veerboot is net uitgevaren en ik kan direct grootzeil en fok hijsen en de motor omhoog kantelen. Had ik de fok moeten vervangen door de genua?
Nee, dat blijkt als ik uit de windschaduw van het eiland Muhu ben. Windkracht 6 aan de wind. Er komt veel water over en ik heb mijn zeilbroek niet aan. Mijn broek droogt snel bij deze wind maar dan komt er uiteraard een nieuwe golf over en ik ben weer zeiknat.
Ik ben nu meer dan 6 mijl onderweg. Teruggaan? Nee. Windkracht 6 moet kunnen, ook aan de wind. Het is een goede test voor de mast, de zeilen en voor mij zelf. Kort voor de haven van Heltermaa is een klein eilandje: Heinland. In de windschaduw van dit eiland kan ik het grootzeil strijken. Kort ervoor gaf de windmeter eventjes 25 knopen/uur aan. In de luwte van het eiland Hiiumaa vervolg ik op de fok mijn weg.
Op de kaart staat geen situatieschetsje van de haven van Heltermaa. Dat had ik gisteren via Google Earth moeten bekijken! Het blijkt dat de jachthaven een eigen ingang heeft. In de jachthaven lijkt het bladstil!
Mijn broek is weer bijna droog en alle koffievlekken zijn er uitgewassen.
Ik maak een klein fietstochtje over het eiland. Door het bos waarin veel vakantiehuisjes staan. Wat hebben de mensen hier veel ruimte. Ik wil doorfietsen naar een dorpje, maar moet daarvoor over de snelweg die naar de veerhaven leidt. Te druk! Ik ga terug naar de haven.
De Finse buurman legt uit waar ik goedkoop kan aanleggen in Helsinki. Hij geeft me bovendien de nog missende kaart C van Finland. (Deel Aland) De kaart is van 1995. In Helsinki koop ik een nieuwe kaart.
Morgen wil ik naar het eiland Vormsi. Het jachthaventje Sviby ligt op slechts een afstand van 15 mijl.
Heb ik nog genoeg brood voor morgen? Er is in de buurt geen winkel. Wellicht verkopen ze sandwiches in het barretje bij de veerhaven.
Dag 51; maandag 20 juli 2015: Helterma (Hiiumaa) – Sviby (Vormsi):
Ik moet mijn koers wijzigen bij het onbewoonde eilandje Rukkirahu. De naam doet denken aan een eiland in de Stille Zuidzee, palmen op het strand en hoela hoela meisjes. Niets is minder waar, het is er nat en koud.
Vanmorgen ben ik in de stromende regen vertrokken. Er is weinig zicht en geen wind. De motor doet het zware werk. Ik moet meerdere keren van koers veranderen.
Ik ben een voorstander van papieren zeekaarten, maar aarzel nu toch een beetje. Op mijn tablet staat een kaart van de Baltische zee en ik zie exact mijn positie en weet daardoor ook wanneer ik mijn koers moet wijzigen. Het is echter nat en daar kan mijn tablet niet goed mee overweg. Door de regendruppels die op het schermpje vallen zoekt het apparaat steeds naar andere programma’s. Nee, ik wil geen foto’s maken, nee, ik wil geen spelletjes doen, nee, ik wil niet lezen. Ook de Navionics zeekaart op het tablet wordt beïnvloedt door de druppels. In de kajuit gaat het beter. Moet ik dan toch overschakelen op een plotter?
In het begin van de middag maak ik vast in de haven van Sviby. Dat moet hier met een hekboei. Laat het nu plotseling gaan waaien. Door de halve wind wordt de Almare evenwijdig aan de steiger weggeblazen; ik lig al vast aan de hekboei. Ik kan een lange lijn op de steiger gooien en een Duitse zeiler trekt de boeg naar de steiger. Een voorbijganger helpt me om de vouwfiets op de steiger te zetten.
Ik wil in Sviby boodschappen doen, maar er is geen winkel. Ik moet 5 kilometer doorfietsen naar het dorp Hullo. Daar is een Kauplus winkeltje. Er wonen maar 300 mensen op het eiland. Een grote supermarkt zal je hier niet vinden.
Veel is er hier niet te beleven. De dorpjes op het eiland zijn met elkaar verbonden door goed geasfalteerde wegen die door eindeloze ondoordringbare bossen lopen. Ik fiets nog even door Hullo, maar het regent nog steeds en ik keer terug naar de waterdichte Almare.
In de avond komt een erg corpulente dame het havengeld innen. E20,- voor één nacht in een haven zonder faciliteiten, er staan slechts drie schijthuizen. Te duur, zeg ik tegen de dame, er zijn niet eens douches.
Dan ga je toch zwemmen zegt ze, dat doe ik ook. En ze voegt de daad bij het woord, haar kleren gaan uit en ze duikt de haven in. Ik sta aan boord te rillen!
Morgen vaar ik naar Dirhami, daar begint de Finse Golf.
Dag 52; dinsdag 21 juli 2015: Sviby – Dirhami:
’s Morgens toch maar gebruik gemaakt van het schijthuis. Het is een wc zoals ze in de bouw gebruiken.
Het is prachtig weer maar er is vrijwel geen wind. Om half negen ben ik onderweg. Op de motor, het gaat moeilijk anders want het begin van de route gaat tussen twee eilanden door. Ik moet zes keer van koers veranderen en kom twee keer over een ondiepte van 2,1 meter. Genoeg voor de Almare, mijn schip heeft op dit moment een diepgang van 1,4 meter. Later als ik weer tussen twee eilanden door gevaren ben wordt de koers gunstiger. De zeilen kunnen omhoog. Er is echter zo weinig wind dat de motor moet meehelpen. Toch doorvaren naar Lohusalu? Ik aarzel, de afstand is dan 25 + 25 mijl en dat vind ik te veel.
Om ongeveer half twee bereik ik de haven van Dirhami; de havenmeester heeft een goed plekje voor me, met de kop in de wind zoals ik het liefst vastmaak.
Ik dacht dat Dirhami een behoorlijke havenplaats zou zijn. Het is echter een gehucht. Er is wel een winkeltje. Alles verkopen ze er, op een zeer kleine oppervlakte. Toen er 6 Finnen tegelijkertijd binnenkwamen ben ik naar buiten gegaan en heb op een bankje gewacht tot er weer plaats was in de winkel.
Een klein fietstochtje door het bos gemaakt. De volgende echte plaats is meer dan 5 kilometer van de haven verwijderd, dat vind ik te ver. Volgens de havenmeester gaat het in de loop van de dag regenen.
De jachthaven raakt in de middag bijna vol met Estlandse, Finse en Duitse schepen. Mijn kleine Nederlandse scheepje ligt aan het begin van de haven met de kuip naar de kade gericht.
Sommige lieden denken dat ik een Rus ben. De Russische vlag heeft ook de kleuren rood, wit en blauw maar dan in een andere volgorde. Weer anderen denken dat ik uit Japan kom vanwege het solovlaggetje.
s’ Avonds Rotwein getrunken op een Duits jacht met drie leraren (collega’s) aan boord.
Ik aarzel voor morgen, doorvaren of niet? Er zal meer wind zijn. Maar de wind komt wel van achteren!
Ik ben er nog niet uit. Eerst wil ik de diverse weerprogramma’s raadplegen. Met het tablet had ik vanmiddag wel contact met het internet. Met de laptop lukt het nu niet. Dus ook het reisblog kan niet worden verzonden.
Op dit moment (22.00 uur boordtijd) is het net opgehouden met regenen. Het weer is zeer wisselvallig dit jaar!